Zo voelt het aan als ik terug in Italië ben...alsof je terug het huis
van je ouders betreedt. Met Griekenland was dat even anders: alles
leek ook heel erg vertrouwd, maar oud, doorleefd, zelfs enigszins
afgeleefd. Homecoming bij je grootouders zeg maar.
Alles en iedereen in Griekenland verraadt een levenshouding die
bepaald filosofisch genoemd kan worden. Het lijkt of iedereen lichtjes
zweeft en de blik staat niet zelden op oneindig. Iets wat ik vorig
jaar in Iran ook lichtjes ontwaarde.
Maar nu Italië dus, en terug op dezelfde plek waar ik een jaar of 16
geleden ook al eens twee keer was. Weinig of niks veranderd, tenzij nu
is het stadje uitgeroepen tot één van Italië's mooiste...en de
Hollandse vloed is gestart. Of het daar mee te maken heeft weet ik
niet, maar in tegenstelling tot vroeger staan nu plots wel heel veel
huizen te koop...zéér verleidelijk.
Tussen haakjes: nog nooit zo'n perfect stuk autostrade tegengekomen
als tussen Bari en Pescara. Motoparadijs: voortdurend bochten, altijd
op en neer, zeer effen parcours, perfect uitgelijnd, overal heesters
in bloei, rechts de azuurblauwe Adriatico en links God's eigen
speeltuin leek het wel. Alles was kunst, hier moeten de grote meesters
school gelopen hebben.
Voorwaar, een schoon land...echt schoon, schoon. Foto's doen dat
altijd tekort, dus daarom enkel mijn locatie.
Overmorgen verjaar ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten